تارنگار سایه صبور - خدا نگذاشت ...

.....

از ابتدای اینهمه پوسیدگی

از هَوار ِ اینهمه آوار

از خاموشی ِ اینهمه آواز ...

چه نشسته ای ؟!

به انتظار ِ زمزمه ای بی معنا؟!

زیباترین ترانه ام ، کوچیدن از بامت بود

و غم انگیز ترینش ، جائی برای نشستن نبود !!

کاش میشد بامی دیگر ...

کاش میشد ؛ ساز ِ بی سیم .........

کاش میشد ؛ فریاد ِ بی صدا ....

از اینهمه نقطه چین ... به کدام امتداد خواهم رسید ؟!

از بُهت ِ زمان که بگذری باز ابتدا است و امتداد...

از بُغض ِ کلام هم که بگذری ؛ همان است که بود .....

نقطه چین ِ حرفهای نگفته

و شرم از گفتن ....

خواستم که از تو بگذرم ........

خدا نگذاشت ! میدانی که ؟!!

::::::::::::::::::::::::::::::::::

ن . ت .
سرزمین روان ِ ما بسیار بزرگتر و شکوهمندتر از جهان ِ پیرامون ِ ما است ؛ کسانی را بدان راه دهیم که سزاوارِ آن باشند . ((ارد بزرگ))


ماخذ : sayeyesabour.persianblog.ir/post/61


هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر

توجه:فقط اعضای این وبلاگ می‌توانند نظر خود را ارسال کنند.