.....
از ابتدای اینهمه پوسیدگی
از هَوار ِ اینهمه آوار
از خاموشی ِ اینهمه آواز ...
چه نشسته ای ؟!
به انتظار ِ زمزمه ای بی معنا؟!
زیباترین ترانه ام ، کوچیدن از بامت بود
و غم انگیز ترینش ، جائی برای نشستن نبود !!
کاش میشد بامی دیگر ...
کاش میشد ؛ ساز ِ بی سیم .........
کاش میشد ؛ فریاد ِ بی صدا ....
از اینهمه نقطه چین ... به کدام امتداد خواهم رسید ؟!
از بُهت ِ زمان که بگذری باز ابتدا است و امتداد...
از بُغض ِ کلام هم که بگذری ؛ همان است که بود .....
نقطه چین ِ حرفهای نگفته
و شرم از گفتن ....
خواستم که از تو بگذرم ........
خدا نگذاشت ! میدانی که ؟!!
::::::::::::::::::::::::::::::::::
ن . ت .
سرزمین روان ِ ما بسیار بزرگتر و شکوهمندتر از جهان ِ پیرامون ِ ما است ؛ کسانی را بدان راه دهیم که سزاوارِ آن باشند . ((ارد بزرگ))
ماخذ : sayeyesabour.persianblog.ir/post/61
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
توجه:فقط اعضای این وبلاگ می‌توانند نظر خود را ارسال کنند.